percontans
Latin
Etymology
Present participle of percontor.
Participle
percontāns (genitive percontantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | percontāns | percontantēs | percontantia | ||
| genitive | percontantis | percontantium | |||
| dative | percontantī | percontantibus | |||
| accusative | percontantem | percontāns | percontantēs percontantīs |
percontantia | |
| ablative | percontante percontantī1 |
percontantibus | |||
| vocative | percontāns | percontantēs | percontantia | ||
1When used purely as an adjective.
References
- percontans in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to answer every question: percontanti non deesse (De Or. 1. 21. 97)
- to answer every question: percontanti non deesse (De Or. 1. 21. 97)