perdomitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perdomō.
Participle
perdomitus (feminine perdomita, neuter perdomitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | perdomitus | perdomita | perdomitum | perdomitī | perdomitae | perdomita | |
| genitive | perdomitī | perdomitae | perdomitī | perdomitōrum | perdomitārum | perdomitōrum | |
| dative | perdomitō | perdomitae | perdomitō | perdomitīs | |||
| accusative | perdomitum | perdomitam | perdomitum | perdomitōs | perdomitās | perdomita | |
| ablative | perdomitō | perdomitā | perdomitō | perdomitīs | |||
| vocative | perdomite | perdomita | perdomitum | perdomitī | perdomitae | perdomita | |
References
- “perdomitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- perdomitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.