perhibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perhibeō
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɛˈrɪ.bɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [peˈriː.bi.t̪us]
Participle
perhibitus (feminine perhibita, neuter perhibitum); first/second-declension participle
- Having been ascribed; asserted
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | perhibitus | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita | |
| genitive | perhibitī | perhibitae | perhibitī | perhibitōrum | perhibitārum | perhibitōrum | |
| dative | perhibitō | perhibitae | perhibitō | perhibitīs | |||
| accusative | perhibitum | perhibitam | perhibitum | perhibitōs | perhibitās | perhibita | |
| ablative | perhibitō | perhibitā | perhibitō | perhibitīs | |||
| vocative | perhibite | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita | |
References
- “perhibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press