permissor
Latin
Etymology
From permittō (“to permit”) + -tor (“-er”, suffix forming agent nouns).
Noun
permissor m (genitive permissōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | permissor | permissōrēs |
| genitive | permissōris | permissōrum |
| dative | permissōrī | permissōribus |
| accusative | permissōrem | permissōrēs |
| ablative | permissōre | permissōribus |
| vocative | permissor | permissōrēs |
References
- “permissor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- permissor in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- permissor in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016