perruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perrumpō.
Participle
perruptus (feminine perrupta, neuter perruptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | perruptus | perrupta | perruptum | perruptī | perruptae | perrupta | |
| genitive | perruptī | perruptae | perruptī | perruptōrum | perruptārum | perruptōrum | |
| dative | perruptō | perruptae | perruptō | perruptīs | |||
| accusative | perruptum | perruptam | perruptum | perruptōs | perruptās | perrupta | |
| ablative | perruptō | perruptā | perruptō | perruptīs | |||
| vocative | perrupte | perrupta | perruptum | perruptī | perruptae | perrupta | |
References
- “perruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- perruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.