piniger
Latin
Etymology
pīnus (“pine”) + -ger (“bearing”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈpiː.nɪ.ɡɛr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈpiː.ni.d͡ʒer]
Adjective
pīniger (feminine pīnigera, neuter pīnigerum); first/second-declension adjective (nominative masculine singular in -er)
Declension
First/second-declension adjective (nominative masculine singular in -er).
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | pīniger | pīnigera | pīnigerum | pīnigerī | pīnigerae | pīnigera | |
| genitive | pīnigerī | pīnigerae | pīnigerī | pīnigerōrum | pīnigerārum | pīnigerōrum | |
| dative | pīnigerō | pīnigerae | pīnigerō | pīnigerīs | |||
| accusative | pīnigerum | pīnigeram | pīnigerum | pīnigerōs | pīnigerās | pīnigera | |
| ablative | pīnigerō | pīnigerā | pīnigerō | pīnigerīs | |||
| vocative | pīniger | pīnigera | pīnigerum | pīnigerī | pīnigerae | pīnigera | |
References
- “piniger”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “piniger”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- piniger in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.