placatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of plācō. Cf. placidus.
Participle
plācātus (feminine plācāta, neuter plācātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | plācātus | plācāta | plācātum | plācātī | plācātae | plācāta | |
| genitive | plācātī | plācātae | plācātī | plācātōrum | plācātārum | plācātōrum | |
| dative | plācātō | plācātae | plācātō | plācātīs | |||
| accusative | plācātum | plācātam | plācātum | plācātōs | plācātās | plācāta | |
| ablative | plācātō | plācātā | plācātō | plācātīs | |||
| vocative | plācāte | plācāta | plācātum | plācātī | plācātae | plācāta | |
Derived terms
References
- “placatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “placatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "placatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- placatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.