plaustrarius
Latin
Etymology
From plaustrum (“cart, wagon”) + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɫau̯sˈtraː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [plau̯sˈt̪raː.ri.us]
Noun
plaustrārius m (genitive plaustrāriī or plaustrārī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | plaustrārius | plaustrāriī |
| genitive | plaustrāriī plaustrārī1 |
plaustrāriōrum |
| dative | plaustrāriō | plaustrāriīs |
| accusative | plaustrārium | plaustrāriōs |
| ablative | plaustrāriō | plaustrāriīs |
| vocative | plaustrārī | plaustrāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- plaustrarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “plaustrarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press