polychronius
Latin
Etymology
From Ancient Greek πολῠχρόνῐος (polŭkhrónĭos, “long-lived”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɔ.lyˈkʰrɔ.ni.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [po.liˈkrɔː.ni.us]
Adjective
polychronius (feminine polychronia, neuter polychronium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | polychronius | polychronia | polychronium | polychroniī | polychroniae | polychronia | |
| genitive | polychroniī | polychroniae | polychroniī | polychroniōrum | polychroniārum | polychroniōrum | |
| dative | polychroniō | polychroniae | polychroniō | polychroniīs | |||
| accusative | polychronium | polychroniam | polychronium | polychroniōs | polychroniās | polychronia | |
| ablative | polychroniō | polychroniā | polychroniō | polychroniīs | |||
| vocative | polychronie | polychronia | polychronium | polychroniī | polychroniae | polychronia | |
Descendants
- English: polychronious
References
- “polychronius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- polychronius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.