ponos
Romanian
Etymology
Borrowed from Old Church Slavonic поносъ (ponosŭ), from Proto-Slavic *ponosъ.
Noun
ponos n (plural ponoase)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | ponos | ponosul | ponoase | ponoasele | |
| genitive-dative | ponos | ponosului | ponoase | ponoaselor | |
| vocative | ponosule | ponoaselor | |||
Serbo-Croatian
Etymology
Deverbal from ponositi.
Pronunciation
- IPA(key): /pǒnos/
- Hyphenation: po‧nos
Noun
pònos m inan (Cyrillic spelling по̀нос)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | ponos | ponosi |
| genitive | ponosa | ponosa |
| dative | ponosu | ponosima |
| accusative | ponos | ponose |
| vocative | ponose | ponosi |
| locative | ponosu | ponosima |
| instrumental | ponosom | ponosima |
Derived terms
- pònosan
- pònosit
- ponòsiti se
- pònositōst
- pònosno
Further reading
- “ponos”, in Hrvatski jezični portal [Croatian language portal] (in Serbo-Croatian), 2006–2025
Slovene
Pronunciation
- IPA(key): /pɔnɔ́s/
Noun
ponȍs m inan
- pride (quality or state of being proud)
- arrogance (inordinate self-esteem; an unreasonable conceit of one's own superiority in talents, beauty, wealth, rank etc.)
Declension
| Masculine inan., hard o-stem | ||
|---|---|---|
| nominative | ponòs | |
| genitive | ponôsa | |
| singular | ||
| nominative (imenovȃlnik) |
ponòs | |
| genitive (rodȋlnik) |
ponôsa | |
| dative (dajȃlnik) |
ponôsu | |
| accusative (tožȋlnik) |
ponòs | |
| locative (mẹ̑stnik) |
ponôsu | |
| instrumental (orọ̑dnik) |
ponôsom | |