positivus
Latin
Etymology
From pōnō (“to put, place”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [pɔ.sɪˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [po.s̬iˈt̪iː.vus]
Adjective
positīvus (feminine positīva, neuter positīvum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | positīvus | positīva | positīvum | positīvī | positīvae | positīva | |
genitive | positīvī | positīvae | positīvī | positīvōrum | positīvārum | positīvōrum | |
dative | positīvō | positīvae | positīvō | positīvīs | |||
accusative | positīvum | positīvam | positīvum | positīvōs | positīvās | positīva | |
ablative | positīvō | positīvā | positīvō | positīvīs | |||
vocative | positīve | positīva | positīvum | positīvī | positīvae | positīva |
Descendants
References
- “positivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "positivus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- positivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.