praebitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of praebeō

Participle

praebitus (feminine praebita, neuter praebitum); first/second-declension participle

  1. proffered
  2. provided

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative praebitus praebita praebitum praebitī praebitae praebita
genitive praebitī praebitae praebitī praebitōrum praebitārum praebitōrum
dative praebitō praebitae praebitō praebitīs
accusative praebitum praebitam praebitum praebitōs praebitās praebita
ablative praebitō praebitā praebitō praebitīs
vocative praebite praebita praebitum praebitī praebitae praebita

References

  • praebitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praebitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • praebitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.