praeceptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praecipiō.
Participle
praeceptus (feminine praecepta, neuter praeceptum); first/second-declension participle
- anticipated
- taught, instructed
- ordered, commanded
- c. 52 BCE, Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico VII.47:
- ut erat a Caesare praeceptum
- as was ordered by Caesar
- ut erat a Caesare praeceptum
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praeceptus | praecepta | praeceptum | praeceptī | praeceptae | praecepta | |
| genitive | praeceptī | praeceptae | praeceptī | praeceptōrum | praeceptārum | praeceptōrum | |
| dative | praeceptō | praeceptae | praeceptō | praeceptīs | |||
| accusative | praeceptum | praeceptam | praeceptum | praeceptōs | praeceptās | praecepta | |
| ablative | praeceptō | praeceptā | praeceptō | praeceptīs | |||
| vocative | praecepte | praecepta | praeceptum | praeceptī | praeceptae | praecepta | |
References
- “praeceptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praeceptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praeceptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.