praecinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praecingō.
Participle
praecīnctus (feminine praecīncta, neuter praecīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praecīnctus | praecīncta | praecīnctum | praecīnctī | praecīnctae | praecīncta | |
| genitive | praecīnctī | praecīnctae | praecīnctī | praecīnctōrum | praecīnctārum | praecīnctōrum | |
| dative | praecīnctō | praecīnctae | praecīnctō | praecīnctīs | |||
| accusative | praecīnctum | praecīnctam | praecīnctum | praecīnctōs | praecīnctās | praecīncta | |
| ablative | praecīnctō | praecīnctā | praecīnctō | praecīnctīs | |||
| vocative | praecīncte | praecīncta | praecīnctum | praecīnctī | praecīnctae | praecīncta | |
References
- “praecinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praecinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.