praecipitium
Latin
Etymology
From praecipitō.
Noun
praecipitium n (genitive praecipitiī or praecipitī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praecipitium | praecipitia |
| genitive | praecipitiī praecipitī1 |
praecipitiōrum |
| dative | praecipitiō | praecipitiīs |
| accusative | praecipitium | praecipitia |
| ablative | praecipitiō | praecipitiīs |
| vocative | praecipitium | praecipitia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants
- → Catalan: precipici
- → Corsican: precipiziu, pricipiziu
- → Middle French: precipice
- → Friulian: precipizi
- → Italian: precipizio
- → Lombard: precipizzi
- → Piedmontese: pressipissi, precipissi
- → Portuguese: precipício
- → Romanian: precipițiu
- → Spanish: precipicio
Adjective
praecipitium
- genitive masculine/feminine/neuter plural of praeceps
References
- “praecipitium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "praecipitium", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- praecipitium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.