praedicativus
Latin
Etymology
From praedicātus (past participle of praedicō) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.dɪ.kaːˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.d̪i.kaˈt̪iː.vus]
Adjective
praedicātīvus (feminine praedicātīva, neuter praedicātīvum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praedicātīvus | praedicātīva | praedicātīvum | praedicātīvī | praedicātīvae | praedicātīva | |
| genitive | praedicātīvī | praedicātīvae | praedicātīvī | praedicātīvōrum | praedicātīvārum | praedicātīvōrum | |
| dative | praedicātīvō | praedicātīvae | praedicātīvō | praedicātīvīs | |||
| accusative | praedicātīvum | praedicātīvam | praedicātīvum | praedicātīvōs | praedicātīvās | praedicātīva | |
| ablative | praedicātīvō | praedicātīvā | praedicātīvō | praedicātīvīs | |||
| vocative | praedicātīve | praedicātīva | praedicātīvum | praedicātīvī | praedicātīvae | praedicātīva | |
Descendants
- Italian: predicativo
- Portuguese: predicativo
- Spanish: predicativo
References
- “praedicativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praedicativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.