praedicatum
Latin
Noun
praedicātum n (genitive praedicātī); second declension
- thing said of a subject
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praedicātum | praedicāta |
| genitive | praedicātī | praedicātōrum |
| dative | praedicātō | praedicātīs |
| accusative | praedicātum | praedicāta |
| ablative | praedicātō | praedicātīs |
| vocative | praedicātum | praedicāta |
Descendants
- French: prédicat
- Portuguese: predicado
- Spanish: predicado
- → Russian: сказу́емое (skazújemoje) (calque)
- → Bulgarian: сказу́емо (skazúemo)
Verb
praedicātum
- accusative supine of praedicō
Participle
praedicātum
- inflection of praedicātus:
- nominative/accusative/vocative neuter singular
- accusative masculine singular