praefatus
Latin
Etymology
Perfect participle of praefor
Participle
praefātus (feminine praefāta, neuter praefātum); first/second-declension participle
- prefaced etc.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praefātus | praefāta | praefātum | praefātī | praefātae | praefāta | |
| genitive | praefātī | praefātae | praefātī | praefātōrum | praefātārum | praefātōrum | |
| dative | praefātō | praefātae | praefātō | praefātīs | |||
| accusative | praefātum | praefātam | praefātum | praefātōs | praefātās | praefāta | |
| ablative | praefātō | praefātā | praefātō | praefātīs | |||
| vocative | praefāte | praefāta | praefātum | praefātī | praefātae | praefāta | |
References
- “praefatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praefatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.