praefinitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praefiniō.
Participle
praefinītus (feminine praefinīta, neuter praefinītum); first/second-declension participle
- prescribed
- limited (within bounds)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praefinītus | praefinīta | praefinītum | praefinītī | praefinītae | praefinīta | |
| genitive | praefinītī | praefinītae | praefinītī | praefinītōrum | praefinītārum | praefinītōrum | |
| dative | praefinītō | praefinītae | praefinītō | praefinītīs | |||
| accusative | praefinītum | praefinītam | praefinītum | praefinītōs | praefinītās | praefinīta | |
| ablative | praefinītō | praefinītā | praefinītō | praefinītīs | |||
| vocative | praefinīte | praefinīta | praefinītum | praefinītī | praefinītae | praefinīta | |