praeliator
Latin
Etymology
From proelior (“I fight in battle, I combat”) + -tor, from proelium.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.liˈaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.liˈaː.t̪or]
Noun
praeliātor m (genitive praeliātōris); third declension
- alternative form of proeliātor
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praeliātor | praeliātōrēs |
| genitive | praeliātōris | praeliātōrum |
| dative | praeliātōrī | praeliātōribus |
| accusative | praeliātōrem | praeliātōrēs |
| ablative | praeliātōre | praeliātōribus |
| vocative | praeliātor | praeliātōrēs |
References
- “praeliator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praeliator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praeliator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.