praelocutio
Latin
Etymology
From prae- (“pre-”) + locūtiō (“phrase, expression”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.ɫɔˈkuː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.loˈkut̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
praelocūtiō f (genitive praelocūtiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praelocūtiō | praelocūtiōnēs |
| genitive | praelocūtiōnis | praelocūtiōnum |
| dative | praelocūtiōnī | praelocūtiōnibus |
| accusative | praelocūtiōnem | praelocūtiōnēs |
| ablative | praelocūtiōne | praelocūtiōnibus |
| vocative | praelocūtiō | praelocūtiōnēs |
Descendants
English: prelocution
References
- “praelocutio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praelocutio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- praelocutio in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016