praemittens
Latin
Etymology
Present participle of praemittō.
Participle
praemittēns (genitive praemittentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praemittēns | praemittentēs | praemittentia | ||
| genitive | praemittentis | praemittentium | |||
| dative | praemittentī | praemittentibus | |||
| accusative | praemittentem | praemittēns | praemittentēs praemittentīs |
praemittentia | |
| ablative | praemittente praemittentī1 |
praemittentibus | |||
| vocative | praemittēns | praemittentēs | praemittentia | ||
1When used purely as an adjective.