praemonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praemoneō.
Participle
praemonitus (feminine praemonita, neuter praemonitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praemonitus | praemonita | praemonitum | praemonitī | praemonitae | praemonita | |
| genitive | praemonitī | praemonitae | praemonitī | praemonitōrum | praemonitārum | praemonitōrum | |
| dative | praemonitō | praemonitae | praemonitō | praemonitīs | |||
| accusative | praemonitum | praemonitam | praemonitum | praemonitōs | praemonitās | praemonita | |
| ablative | praemonitō | praemonitā | praemonitō | praemonitīs | |||
| vocative | praemonite | praemonita | praemonitum | praemonitī | praemonitae | praemonita | |
References
- “praemonitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praemonitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praemonitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.