praemuniens
Latin
Etymology
Present participle of praemūniō.
Participle
praemūniēns (genitive praemūnientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praemūniēns | praemūnientēs | praemūnientia | ||
| genitive | praemūnientis | praemūnientium | |||
| dative | praemūnientī | praemūnientibus | |||
| accusative | praemūnientem | praemūniēns | praemūnientēs praemūnientīs |
praemūnientia | |
| ablative | praemūniente praemūnientī1 |
praemūnientibus | |||
| vocative | praemūniēns | praemūnientēs | praemūnientia | ||
1When used purely as an adjective.