praenotio
Latin
Etymology
Noun
praenōtiō f (genitive praenōtiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | praenōtiō | praenōtiōnēs |
| genitive | praenōtiōnis | praenōtiōnum |
| dative | praenōtiōnī | praenōtiōnibus |
| accusative | praenōtiōnem | praenōtiōnēs |
| ablative | praenōtiōne | praenōtiōnibus |
| vocative | praenōtiō | praenōtiōnēs |
References
- “praenotio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praenotio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praenotio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- praenotio in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016