praesagiens
Latin
Etymology
Present active participle of praesāgiō (“to forebode”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯ˈsaː.ɡi.ẽːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [preˈs̬aː.d͡ʒi.ens]
Participle
praesāgiēns (genitive praesāgientis); third-declension one-termination participle
Inflection
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praesāgiēns | praesāgientēs | praesāgientia | ||
| genitive | praesāgientis | praesāgientium | |||
| dative | praesāgientī | praesāgientibus | |||
| accusative | praesāgientem | praesāgiēns | praesāgientēs praesāgientīs |
praesāgientia | |
| ablative | praesāgiente praesāgientī1 |
praesāgientibus | |||
| vocative | praesāgiēns | praesāgientēs | praesāgientia | ||
1When used purely as an adjective.