praesentiens
Latin
Etymology
Present participle of praesentiō
Participle
praesentiēns (genitive praesentientis); third-declension one-termination participle
- feeling or perceiving beforehand, having a presentiment (of something)
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praesentiēns | praesentientēs | praesentientia | ||
| genitive | praesentientis | praesentientium | |||
| dative | praesentientī | praesentientibus | |||
| accusative | praesentientem | praesentiēns | praesentientēs praesentientīs |
praesentientia | |
| ablative | praesentiente praesentientī1 |
praesentientibus | |||
| vocative | praesentiēns | praesentientēs | praesentientia | ||
1When used purely as an adjective.