praetermittens
Latin
Etymology
Present participle of praetermittō.
Participle
praetermittēns (genitive praetermittentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praetermittēns | praetermittentēs | praetermittentia | ||
| genitive | praetermittentis | praetermittentium | |||
| dative | praetermittentī | praetermittentibus | |||
| accusative | praetermittentem | praetermittēns | praetermittentēs praetermittentīs |
praetermittentia | |
| ablative | praetermittente praetermittentī1 |
praetermittentibus | |||
| vocative | praetermittēns | praetermittentēs | praetermittentia | ||
1When used purely as an adjective.