primatus
Latin
Noun
prīmātus m (genitive prīmātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | prīmātus | prīmātūs |
| genitive | prīmātūs | prīmātuum |
| dative | prīmātuī | prīmātibus |
| accusative | prīmātum | prīmātūs |
| ablative | prīmātū | prīmātibus |
| vocative | prīmātus | prīmātūs |
Descendants
- → German: Primat
- → Ukrainian: прима́т (prymát)
- Georgian: პრიმატი (ṗrimaṭi)
- → Polish: prymat
- Russian: примат (primat)
References
- “primatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "primatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- primatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.