prodictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prōdīcō.
Participle
prōdictus (feminine prōdicta, neuter prōdictum); first/second-declension participle
- defered
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | prōdictus | prōdicta | prōdictum | prōdictī | prōdictae | prōdicta | |
| genitive | prōdictī | prōdictae | prōdictī | prōdictōrum | prōdictārum | prōdictōrum | |
| dative | prōdictō | prōdictae | prōdictō | prōdictīs | |||
| accusative | prōdictum | prōdictam | prōdictum | prōdictōs | prōdictās | prōdicta | |
| ablative | prōdictō | prōdictā | prōdictō | prōdictīs | |||
| vocative | prōdicte | prōdicta | prōdictum | prōdictī | prōdictae | prōdicta | |
References
- “prodictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prodictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.