proficuus
Latin
Etymology
From proficere.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prɔˈfɪ.ku.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [proˈfiː.ku.us]
Adjective
proficuus (feminine proficua, neuter proficuum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | proficuus | proficua | proficuum | proficuī | proficuae | proficua | |
| genitive | proficuī | proficuae | proficuī | proficuōrum | proficuārum | proficuōrum | |
| dative | proficuō | proficuae | proficuō | proficuīs | |||
| accusative | proficuum | proficuam | proficuum | proficuōs | proficuās | proficua | |
| ablative | proficuō | proficuā | proficuō | proficuīs | |||
| vocative | proficue | proficua | proficuum | proficuī | proficuae | proficua | |
Descendants
- → English: proficuous
- Italian: proficuo
- Portuguese: profícuo
- Spanish: proficuo
References
- “proficuus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- proficuus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (1913/1918; reprint Darmstadt, 1998), vol. 2, column 1965. [1]