proruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prōrumpō.
Participle
prōruptus (feminine prōrupta, neuter prōruptum); first/second-declension participle
- burst forth
- unrestrained
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | prōruptus | prōrupta | prōruptum | prōruptī | prōruptae | prōrupta | |
| genitive | prōruptī | prōruptae | prōruptī | prōruptōrum | prōruptārum | prōruptōrum | |
| dative | prōruptō | prōruptae | prōruptō | prōruptīs | |||
| accusative | prōruptum | prōruptam | prōruptum | prōruptōs | prōruptās | prōrupta | |
| ablative | prōruptō | prōruptā | prōruptō | prōruptīs | |||
| vocative | prōrupte | prōrupta | prōruptum | prōruptī | prōruptae | prōrupta | |
References
- “proruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “proruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- proruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.