pseudopropheta
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek ψευδοπροφήτης (pseudoprophḗtēs).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [psɛu̯.dɔ.prɔˈpʰeː.ta]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pseu̯.d̪o.proˈfɛː.t̪a]
Noun
pseudoprophēta m (genitive pseudoprophētae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | pseudoprophēta | pseudoprophētae |
| genitive | pseudoprophētae | pseudoprophētārum |
| dative | pseudoprophētae | pseudoprophētīs |
| accusative | pseudoprophētam | pseudoprophētās |
| ablative | pseudoprophētā | pseudoprophētīs |
| vocative | pseudoprophēta | pseudoprophētae |
Related terms
- pseudoprophētīa
- pseudoprophēticus
- pseudoprophētis
References
- “pseudopropheta”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- pseudopropheta in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.