puditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of pudeō.
Participle
puditus (feminine pudita, neuter puditum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | puditus | pudita | puditum | puditī | puditae | pudita | |
| genitive | puditī | puditae | puditī | puditōrum | puditārum | puditōrum | |
| dative | puditō | puditae | puditō | puditīs | |||
| accusative | puditum | puditam | puditum | puditōs | puditās | pudita | |
| ablative | puditō | puditā | puditō | puditīs | |||
| vocative | pudite | pudita | puditum | puditī | puditae | pudita | |
References
- "puditus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)