pustoszyciel
Polish
Etymology
From pustoszyć + -ciel. First attested in the 16th century.[1]
Pronunciation
- Rhymes: -ɘt͡ɕɛl
- Syllabification: pus‧to‧szy‧ciel
Noun
pustoszyciel m pers (female equivalent pustoszycielka)
- (literary) ravager; devastator
Declension
Declension of pustoszyciel
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | pustoszyciel | pustoszyciele |
| genitive | pustoszyciela | pustoszycieli |
| dative | pustoszycielowi | pustoszycielom |
| accusative | pustoszyciela | pustoszycieli |
| instrumental | pustoszycielem | pustoszycielami |
| locative | pustoszycielu | pustoszycielach |
| vocative | pustoszycielu | pustoszyciele |
References
- ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “pustoszyciel”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
Further reading
- pustoszyciel in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- pustoszyciel in Polish dictionaries at PWN
- “PUSTOSZYCIEL”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 27.04.2021
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “pustoszyciel”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “pustoszyciel”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “pustoszyciel”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 439
- pustoszyciel in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego