quindecimviratus
Latin
Etymology
From quīndecimvir + -ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kʷiːn.dɛ.kɪm.wɪˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kʷin̪.d̪e.t͡ʃim.viˈraː.t̪us]
Noun
quīndecimvirātus m (genitive quīndecimvirātūs); fourth declension
- quindecimvirate (rank or office of a quindecimvir)
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | quīndecimvirātus | quīndecimvirātūs |
| genitive | quīndecimvirātūs | quīndecimvirātuum |
| dative | quīndecimvirātuī | quīndecimvirātibus |
| accusative | quīndecimvirātum | quīndecimvirātūs |
| ablative | quīndecimvirātū | quīndecimvirātibus |
| vocative | quīndecimvirātus | quīndecimvirātūs |
References
- “quindecimviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- quindecimviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.