ranca

• IPA^(key): (Central, Balearic) [ˈraŋ.kə]
• IPA^(key): (Valencia) [ˈraŋ.ka]

ranca

1. feminine singular of ranc

Derived from Latin rancidus (“rotten, putrid, stinking”).

• IPA^(key): /ˈrant͡sa/
• Rhymes: -ant͡sa
• Hyphenation: ran‧ca

ranca (accusative singular rancan, plural rancaj, accusative plural rancajn)

1. rancid (being rank in taste or smell)

   La lardo ranciĝis en la ŝranko.

   The bacon went rancid in the cupboard.

   • 1970, Louis Beaucaire, “Averto”, in Kruko kaj Baniko el Bervalo‎^[1], →ISBN, →OL, archived from the original on 8 December 2004:

     Pruduloj, hipokrituloj, fariseoj, bigotoj, akvotrinkantoj, ĉastafektuloj, senseksuloj, fridpisuloj, abstinemuloj, malabsintemuloj, flavmienaj virtuloj, rancaj gevirguloj, vi verŝajne malatente legis la titolon de tiu ĉi anekdotaro. La libro ne estas por vi!

     Prudes, hypocrites, Pharisees, bigots, water drinkers, people who affect chastity, the sexless, people with cold piss, people who like to abstain, people who dislike absinthe, yellow-faced virtuous people, rancid virgins, you apparently inattentively read the title of this collection of anecdotes. The book is not for you!

• mucida

• IPA^(key): /ˈranka/ [ˈrãŋ.ka]
• Rhymes: -anka
• Syllabification: ran‧ca

ranca

1. inflection of rancar:
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

From Proto-Malayo-Polynesian *rawaq (“swamp”). Cognate to Indonesian rawa, Tagalog lawa (“lake”)

• IPA^(key): /ranˈt͡ʃa/

ranca (Sundanese script ᮛᮔ᮪ᮎ)

1. swamp