rangordna
Swedish
Etymology
Verb
rangordna (present rangordnar, preterite rangordnade, supine rangordnat, imperative rangordna)
- rank (to assign a suitable place in an order)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | rangordna | rangordnas | ||
| supine | rangordnat | rangordnats | ||
| imperative | rangordna | — | ||
| imper. plural1 | rangordnen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | rangordnar | rangordnade | rangordnas | rangordnades |
| ind. plural1 | rangordna | rangordnade | rangordnas | rangordnades |
| subjunctive2 | rangordne | rangordnade | rangordnes | rangordnades |
| present participle | rangordnande | |||
| past participle | rangordnad | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.