recoctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of recoquō.
Participle
recoctus (feminine recocta, neuter recoctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | recoctus | recocta | recoctum | recoctī | recoctae | recocta | |
| genitive | recoctī | recoctae | recoctī | recoctōrum | recoctārum | recoctōrum | |
| dative | recoctō | recoctae | recoctō | recoctīs | |||
| accusative | recoctum | recoctam | recoctum | recoctōs | recoctās | recocta | |
| ablative | recoctō | recoctā | recoctō | recoctīs | |||
| vocative | recocte | recocta | recoctum | recoctī | recoctae | recocta | |
References
- “recoctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “recoctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- recoctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.