reconciliatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of reconciliō.

Participle

reconciliātus (feminine reconciliāta, neuter reconciliātum); first/second-declension participle

  1. reunited, reconciled; conciliated

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative reconciliātus reconciliāta reconciliātum reconciliātī reconciliātae reconciliāta
genitive reconciliātī reconciliātae reconciliātī reconciliātōrum reconciliātārum reconciliātōrum
dative reconciliātō reconciliātae reconciliātō reconciliātīs
accusative reconciliātum reconciliātam reconciliātum reconciliātōs reconciliātās reconciliāta
ablative reconciliātō reconciliātā reconciliātō reconciliātīs
vocative reconciliāte reconciliāta reconciliātum reconciliātī reconciliātae reconciliāta