reconciliatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of reconciliō.
Participle
reconciliātus (feminine reconciliāta, neuter reconciliātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | reconciliātus | reconciliāta | reconciliātum | reconciliātī | reconciliātae | reconciliāta | |
| genitive | reconciliātī | reconciliātae | reconciliātī | reconciliātōrum | reconciliātārum | reconciliātōrum | |
| dative | reconciliātō | reconciliātae | reconciliātō | reconciliātīs | |||
| accusative | reconciliātum | reconciliātam | reconciliātum | reconciliātōs | reconciliātās | reconciliāta | |
| ablative | reconciliātō | reconciliātā | reconciliātō | reconciliātīs | |||
| vocative | reconciliāte | reconciliāta | reconciliātum | reconciliātī | reconciliātae | reconciliāta | |