reconditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of recondō.
Participle
reconditus (feminine recondita, neuter reconditum, comparative reconditior); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | reconditus | recondita | reconditum | reconditī | reconditae | recondita | |
| genitive | reconditī | reconditae | reconditī | reconditōrum | reconditārum | reconditōrum | |
| dative | reconditō | reconditae | reconditō | reconditīs | |||
| accusative | reconditum | reconditam | reconditum | reconditōs | reconditās | recondita | |
| ablative | reconditō | reconditā | reconditō | reconditīs | |||
| vocative | recondite | recondita | reconditum | reconditī | reconditae | recondita | |
Derived terms
- perreconditus
Descendants
References
- “reconditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “reconditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- reconditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- profound erudition: doctrina recondita
- profound scientific education: litterae interiores et reconditae, artes reconditae
- profound sentiments: sententiae reconditae ex exquisitae (Brut. 97. 274)
- profound erudition: doctrina recondita