reconditus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of recondō.

Participle

reconditus (feminine recondita, neuter reconditum, comparative reconditior); first/second-declension participle

  1. concealed
  2. hidden

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative reconditus recondita reconditum reconditī reconditae recondita
genitive reconditī reconditae reconditī reconditōrum reconditārum reconditōrum
dative reconditō reconditae reconditō reconditīs
accusative reconditum reconditam reconditum reconditōs reconditās recondita
ablative reconditō reconditā reconditō reconditīs
vocative recondite recondita reconditum reconditī reconditae recondita

Derived terms

  • perreconditus

Descendants

  • Catalan: recòndit
  • Galician: recóndito
  • Italian: recondito
  • Portuguese: recôndito
  • Spanish: recóndito

References

  • reconditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • reconditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • reconditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • profound erudition: doctrina recondita
    • profound scientific education: litterae interiores et reconditae, artes reconditae
    • profound sentiments: sententiae reconditae ex exquisitae (Brut. 97. 274)