recordatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of recordor (“remember”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [rɛ.kɔrˈdaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [re.korˈd̪aː.t̪us]
Participle
recordātus (feminine recordāta, neuter recordātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | recordātus | recordāta | recordātum | recordātī | recordātae | recordāta | |
| genitive | recordātī | recordātae | recordātī | recordātōrum | recordātārum | recordātōrum | |
| dative | recordātō | recordātae | recordātō | recordātīs | |||
| accusative | recordātum | recordātam | recordātum | recordātōs | recordātās | recordāta | |
| ablative | recordātō | recordātā | recordātō | recordātīs | |||
| vocative | recordāte | recordāta | recordātum | recordātī | recordātae | recordāta | |
Noun
recordātus m (genitive recordātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | recordātus | recordātūs |
| genitive | recordātūs | recordātuum |
| dative | recordātuī | recordātibus |
| accusative | recordātum | recordātūs |
| ablative | recordātū | recordātibus |
| vocative | recordātus | recordātūs |
References
- “recordatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "recordatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- recordatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.