reikėti
Lithuanian
Etymology
Of unclear origin.[1] Has been linked to Latin licet (“to be allowed”), but the initial consonants do not match.[2]
Pronunciation
- IPA(key): /r̺ʲɛɪ̯ˈkʲêː.t̪ʲɪ/
Verb
reikė́ti (third-person present tense rei̇̃kia, third-person past tense reikė́jo)
- (transitive) to need [with genitive or infinitive]
Conjugation
| singular vienaskaita | plural daugiskaita | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1st person | 2nd person | 3rd person | 1st person | 2nd person | 3rd person | |||
| aš | tu | jis/ji | mes | jūs | jie/jos | |||
| indicative | present | reikiù | reiki̇̀ | rei̇̃kia | rei̇̃kiame, rei̇̃kiam |
rei̇̃kiate, rei̇̃kiat |
rei̇̃kia | |
| past | reikėjaũ | reikėjai̇̃ | reikė́jo | reikė́jome, reikė́jom |
reikė́jote, reikė́jot |
reikė́jo | ||
| past frequentative | reikė́davau | reikė́davai | reikė́davo | reikė́davome, reikė́davom |
reikė́davote, reikė́davot |
reikė́davo | ||
| future | reikė́siu | reikė́si | reikė̃s | reikė́sime, reikė́sim |
reikė́site, reikė́sit |
reikė́s | ||
| subjunctive | reikė́čiau | reikė́tum, reikė́tumei |
reikė́tų | reikė́tumėme, reikė́tumėm, reikė́tume |
reikė́tumėte, reikė́tumėt |
reikė́tų | ||
| imperative | — | reikė́k, reikė́ki |
terei̇̃kia, terei̇̃kiie |
reikė́kime, reikė́kim |
reikė́kite, reikė́kit |
terei̇̃kia, terei̇̃kiie | ||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
References
- ^ Smoczyński, Wojciech (2007) “reikė́ti”, in Słownik etymologiczny języka litewskiego[1] (in Polish), Vilnius: Uniwersytet Wileński, page 507
- ^ “reikėti”, in Lietuvių kalbos etimologinio žodyno duomenų bazė [Lithuanian etymological dictionary database], 2007–2012