repropitiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of repropitiō.
Participle
repropitiātus (feminine repropitiāta, neuter repropitiātum); first/second-declension participle
- propitiated again
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | repropitiātus | repropitiāta | repropitiātum | repropitiātī | repropitiātae | repropitiāta | |
| genitive | repropitiātī | repropitiātae | repropitiātī | repropitiātōrum | repropitiātārum | repropitiātōrum | |
| dative | repropitiātō | repropitiātae | repropitiātō | repropitiātīs | |||
| accusative | repropitiātum | repropitiātam | repropitiātum | repropitiātōs | repropitiātās | repropitiāta | |
| ablative | repropitiātō | repropitiātā | repropitiātō | repropitiātīs | |||
| vocative | repropitiāte | repropitiāta | repropitiātum | repropitiātī | repropitiātae | repropitiāta | |
References
- "repropitiatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)