repugnatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of repugnō.
Participle
repugnātus (feminine repugnāta, neuter repugnātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | repugnātus | repugnāta | repugnātum | repugnātī | repugnātae | repugnāta | |
| genitive | repugnātī | repugnātae | repugnātī | repugnātōrum | repugnātārum | repugnātōrum | |
| dative | repugnātō | repugnātae | repugnātō | repugnātīs | |||
| accusative | repugnātum | repugnātam | repugnātum | repugnātōs | repugnātās | repugnāta | |
| ablative | repugnātō | repugnātā | repugnātō | repugnātīs | |||
| vocative | repugnāte | repugnāta | repugnātum | repugnātī | repugnātae | repugnāta | |