requisitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of requīrō.

Participle

requīsītus (feminine requīsīta, neuter requīsītum); first/second-declension participle

  1. required, needed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative requīsītus requīsīta requīsītum requīsītī requīsītae requīsīta
genitive requīsītī requīsītae requīsītī requīsītōrum requīsītārum requīsītōrum
dative requīsītō requīsītae requīsītō requīsītīs
accusative requīsītum requīsītam requīsītum requīsītōs requīsītās requīsīta
ablative requīsītō requīsītā requīsītō requīsītīs
vocative requīsīte requīsīta requīsītum requīsītī requīsītae requīsīta

References

  • requisitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • requisitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.