rimatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rīmor.
Participle
rīmātus (feminine rīmāta, neuter rīmātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | rīmātus | rīmāta | rīmātum | rīmātī | rīmātae | rīmāta | |
| genitive | rīmātī | rīmātae | rīmātī | rīmātōrum | rīmātārum | rīmātōrum | |
| dative | rīmātō | rīmātae | rīmātō | rīmātīs | |||
| accusative | rīmātum | rīmātam | rīmātum | rīmātōs | rīmātās | rīmāta | |
| ablative | rīmātō | rīmātā | rīmātō | rīmātīs | |||
| vocative | rīmāte | rīmāta | rīmātum | rīmātī | rīmātae | rīmāta | |
References
- "rimatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)