ronddraven

Dutch

Etymology

From rond (“round, around”) +‎ draven (“to trot”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

ronddraven

  1. to trot about

Conjugation

Conjugation of ronddraven (weak, separable)
infinitive ronddraven
past singular draafde rond
past participle rondgedraafd
infinitive ronddraven
gerund ronddraven n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular draaf rond draafde rond ronddraaf ronddraafde
2nd person sing. (jij) draaft rond, draaf rond2 draafde rond ronddraaft ronddraafde
2nd person sing. (u) draaft rond draafde rond ronddraaft ronddraafde
2nd person sing. (gij) draaft rond draafde rond ronddraaft ronddraafde
3rd person singular draaft rond draafde rond ronddraaft ronddraafde
plural draven rond draafden rond ronddraven ronddraafden
subjunctive sing.1 drave rond draafde rond ronddrave ronddraafde
subjunctive plur.1 draven rond draafden rond ronddraven ronddraafden
imperative sing. draaf rond
imperative plur.1 draaft rond
participles ronddravend rondgedraafd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.