rotundatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rotundō.
Participle
rotundātus (feminine rotundāta, neuter rotundātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | rotundātus | rotundāta | rotundātum | rotundātī | rotundātae | rotundāta | |
| genitive | rotundātī | rotundātae | rotundātī | rotundātōrum | rotundātārum | rotundātōrum | |
| dative | rotundātō | rotundātae | rotundātō | rotundātīs | |||
| accusative | rotundātum | rotundātam | rotundātum | rotundātōs | rotundātās | rotundāta | |
| ablative | rotundātō | rotundātā | rotundātō | rotundātīs | |||
| vocative | rotundāte | rotundāta | rotundātum | rotundātī | rotundātae | rotundāta | |
References
- rotundatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- rotundatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016