rozbałamucić

Polish

Etymology

From roz- +‎ bałamucić.[1] First attested in 1781.[2]

Pronunciation

  • IPA(key): /rɔz.ba.waˈmu.t͡ɕit͡ɕ/
  • Rhymes: -ut͡ɕit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧ba‧ła‧mu‧cić

Verb

rozbałamucić pf (imperfective rozbałamucać)

  1. (transitive) to mis-brag (to cause someone to be in a worse state due to giving complements)
  2. (reflexive with się) to be mis-bragged (to find oneself in a worse state due to giving complements)

Conjugation

Conjugation of rozbałamucić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozbałamucić
future tense 1st rozbałamucę rozbałamucimy
2nd rozbałamucisz rozbałamucicie
3rd rozbałamuci rozbałamucą
impersonal rozbałamuci się
past tense 1st rozbałamuciłem,
-(e)m rozbałamucił 		rozbałamuciłam,
-(e)m rozbałamuciła 		rozbałamuciłom,
-(e)m rozbałamuciło 		rozbałamuciliśmy,
-(e)śmy rozbałamucili 		rozbałamuciłyśmy,
-(e)śmy rozbałamuciły
2nd rozbałamuciłeś,
-(e)ś rozbałamucił 		rozbałamuciłaś,
-(e)ś rozbałamuciła 		rozbałamuciłoś,
-(e)ś rozbałamuciło 		rozbałamuciliście,
-(e)ście rozbałamucili 		rozbałamuciłyście,
-(e)ście rozbałamuciły
3rd rozbałamucił rozbałamuciła rozbałamuciło rozbałamucili rozbałamuciły
impersonal rozbałamucono
conditional 1st rozbałamuciłbym,
bym rozbałamucił 		rozbałamuciłabym,
bym rozbałamuciła 		rozbałamuciłobym,
bym rozbałamuciło 		rozbałamucilibyśmy,
byśmy rozbałamucili 		rozbałamuciłybyśmy,
byśmy rozbałamuciły
2nd rozbałamuciłbyś,
byś rozbałamucił 		rozbałamuciłabyś,
byś rozbałamuciła 		rozbałamuciłobyś,
byś rozbałamuciło 		rozbałamucilibyście,
byście rozbałamucili 		rozbałamuciłybyście,
byście rozbałamuciły
3rd rozbałamuciłby,
by rozbałamucił 		rozbałamuciłaby,
by rozbałamuciła 		rozbałamuciłoby,
by rozbałamuciło 		rozbałamuciliby,
by rozbałamucili 		rozbałamuciłyby,
by rozbałamuciły
impersonal rozbałamucono by
imperative 1st niech rozbałamucę rozbałamućmy
2nd rozbałamuć rozbałamućcie
3rd niech rozbałamuci niech rozbałamucą
passive adjectival participle rozbałamucony rozbałamucona rozbałamucone rozbałamuceni rozbałamucone
anterior adverbial participle rozbałamuciwszy
verbal noun rozbałamucenie

References

  1. ^ Halina Zgółkowa, editor (1994–2005), “rozbałamucić”, in Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, volumes 1–50, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, →ISBN
  2. ^ Tadeusz Nowaczyński (1781) O prozodyi i harmonii języka polskiego. [Cz. 1]. (in Polish), page 60

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.